Człowiek żyjący w zgodzie z Bogiem, pełen wiary i konsekwentnie ją umacniający, powinien kierować się prostotą i czystością. Prostota powinna niepodzielnie panować w jego myślach i prowadzić prostą drogą do Boga. Czystość zaś musi panować w uczuciu miłości, gdyż dzięki niej doświadczamy obecności Boga i uczymy się kochać ludzi. Zatem prostota, czystość i niezłomna miłość do Boga są w życiu najważniejsze.
Wiara w Boga, w Jego wstawiennictwo, miłosierdzie i miłość czynią w życiu każdego człowieka niewyobrażalne cuda. Wystarczy wierzyć, że Bóg istnieje, otacza nas swoją zbroją i ochrania. I tak się stanie.
Pamiętajmy, że Bóg jest Bytem Absolutnym, ponad którego, nikt nic większego nie jest w stanie pomyśleć. Bóg, będąc stworzycielem świata, jest przede wszystkim Dobrem, do którego każdy człowiek usilnie dąży, oraz Prawdą, która jest źródłem wszelkiej prawdy ludzkiej.
Kochając i powierzając swoje życie Bogu zmieniamy siebie i otaczający nas świat. Bóg ochroni człowieka w każdej sytuacji i roztoczy nad nim opiekę. Warunkiem koniecznym do tego, aby tak się stało jest bezkresna wiara, zaufanie, lojalność i pozbycie się ze swojej duszy wszelkiego chorobliwego zwątpienia.
Czymże jest grzech hipokryzji? Hipokryzja była jednym z grzechów najbardziej zwalczanych przez Jezusa, gdyż kłamstwo i dwulicowość niszczą wszelkie relacje międzyludzkie. Jezus publicznie potępiał i piętnował faryzeuszy, demistyfikując ich zakłamanie i obłudę. Nazywał ich „plemieniem żmijowym” i „obłudnikami”, pokazywał ich całkowity brak moralności i etyki. Hipokryzja, w jakiej żyli, była całkowitym zaprzeczeniem człowieczeństwa w Bogu.
Jezus jednocześnie potępiając hipokryzję faryzeuszy, litował się nad innymi grzesznikami. Nie wzgardził kobietą przyłapaną na cudzołóstwie, czy celnikiem Zacheuszem, który dorobił się majątku się na kolaborowaniu z Rzymianami i na wyzyskiwaniu swoich rodaków.
Jezus powiedział: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary, bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Ewangelia wg św. Marka 2,17).
Jezus swoje najostrzejsze napomnienia kierował nie przeciwko oszustom, złodziejom, prostytutkom, lecz przeciwko faryzeuszom, z powodu ich hipokryzji (Mt 23,23). To hipokryzja właśnie była grzechem najbardziej potępianym przez Jezusa.
Dzisiaj często z nieskrywanym zażenowaniem patrzę na niektórych ludzi. Dostrzegam podwójne standardy moralne stanowiące cel i istotę ich życia. Kłamstwo, obłuda, chciwość i oszustwo są dla nich chlebem powszednim, pokarmem, którym żywią się na co dzień.
Nie odczuwam jednak nienawiści do człowieka, który upadł nawet w głębokim grzechu hipokryzji. Człowiek, który nienawidzi drugiego człowieka, jest całkowicie oddalony od miłości Boga, albowiem miłość, jaką nas darzy JAHWE (יהוה), nie akceptuje żadnej nienawiści człowieka do człowieka. Kto więc nienawidzi drugiego człowieka, nie przestrzega Bożych przykazań. A jeśli ktoś nie przestrzega przykazań, nie może też kochać Boga.
Dusza człowieka, pełna nienawistnych, pożądliwych pragnień i myśli jest nieczysta. Jeśli ktoś widzi choćby najmniejszy ślad nienawiści do osoby, która w jakikolwiek sposób upadła, jest całkowicie oddalony od miłości Boga, albowiem miłość Boża nie akceptuje nienawiści do drugiego człowieka. Najgorsze, gdy ktoś deklaruje się być wierzącym, chodzi do Kościoła udając niemal „świętego” a jednocześnie karmi się nienawiścią do innego człowieka. Kto więc nie miłuje bliźniego, nie przestrzega Bożych przykazań. A ten, kto nie przestrzega przykazań, nie może też miłować Boga.
„Jeżeli Mnie miłujecie, mówi Pan, będziecie zachowywać moje przykazania” (J 14, 15). „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali” (J 15,12).
Wiara zwycięża wszystko. Dzięki niej przekraczamy kolejne granice i dokonujemy na pozór rzeczy niemożliwych. Wiara jest zwycięstwem miłości i prawdy nad kłamstwem i nienawiścią. Ludzie niewierzący lub niekierujący się wiarą, żyją z reguły, na co dzień negatywnymi emocjami, takimi jak: podejrzliwość, zawiść, nienawiść, obłuda i kłamstwo. Karmią się takimi uczuciami, nasycając się permanentną złością, popadając w życiowe frustracje, które wpędzają ich w stany maniakalno – depresyjne rzutujące na negatywny stosunek do innych ludzi.
Wiara diametralnie zmienia każdego człowieka i dzięki bliższemu kontaktowi z Bogiem, człowiek poprzez swoje zwycięstwa nad grzechem, drobne potyczki, a czasami wielkie bitwy, zmienia również cały świat. Życie chrześcijanina to walka moralna, dzięki, której etyka chrześcijańska wynosi się na nowy poziom, a wiara jest naszą siłą napędową, która umożliwia nam wygranie każdej bitwy ze złem.
„Zwycięstwo, które zwyciężyło świat, to wiara nasza. ” (1 J5–4)
Lęk jest patologią umysłu człowieka wynikającą z nienawiści, zazdrości, zawiści i kłamstwa, które korelują z wulgarnością, zepsuciem moralnym i agresją. Lęk jest tonacją emocjonalną, która paraliżuje świadomość człowieka, częstokroć popychając go do amoralnych i irracjonalnych czynów.
Dobrym i pozytywnym lękiem jest bojaźń, korą utożsamiamy z troską na przykład o nasze dziecko, zdrowie najbliższych. Bojaźń utożsamiamy z czujnością i czuwaniem. Ona trzyma człowieka w ryzach emocjonalnych. Bojaźń Boża, czyli bojaźń o Boga Najwyższego jest przemienianiem serca człowieka.
Musimy przemieniać nasze serca tak, aby mogły ujrzeć Boga, albowiem jak mówił Św. Augustyn: „korzenie oczu są w naszych sercach”.
Jak sobie radzić z lękiem? Zacznijmy o tego, że w naszym umyśle musi zapanować pokój i harmonia, a nie negatywne emocje, takie jak lęk. Musimy wyzbyć się całkowicie lęku i w pełni zaufać Bogu. Osiągnąć to możemy poprzez oczyszczenie umysłu z negatywnych treści, afirmując pozytywne myśli i obrazy. W ten sposób ugruntujemy w naszej podświadomości pozytywne afirmacje i sprawimy, iż one się w pełni urzeczywistnią, takie jest bowiem prawo ludzkiego umysłu. Pozytywne afirmacje i myśli wyrzucą z naszej głowy negatywne emocje.
Warunkiem szczęścia w każdym związku jest świadomość obecności Boga. Miłość, lojalność, prawdomówność i wierność wynikają z naszej wiary. Bez wiary nie istnieją żadne wartości, gdyż dominuje wtedy pożądliwość, materializm i uprzedmiotowienie drugiej osoby. Na pierwszym miejscu musi być zawsze Bóg, a wtedy miłość dwojga kochających ludzi będzie zjednoczeniem dusz, które razem idą w kierunku serca Bożego.
Boże, natchnij mnie mocą Ducha Świętego, abym zaakceptował to, czego nie mogę zmienić, natchnij mnie odwagą, abym zmieniał to, co mogę jeszcze zmienić… i mądrością, aby moje słowa, które codziennie wypowiadam, były zawsze słowami rozsądku, mądrości i prawdy.
Nie napełniaj swej duszy lękiem, lecz miłością i ufnością. Rezultatem wiary w Boga są miłość, pokój, dobroć, łagodność i zrównoważenie. Z lęku wywodzą się natomiast nienawiść, zawiść i zazdrość, które są zaprzeczeniem miłości. Jeśli pozwolimy negatywnym uczuciom zdominować nasz umysł, staniemy się niewolnikami lęku.
Nie można zwalczyć lęku lękiem. Musimy stawić mu czoło w inny sposób, afirmując miłość i napełniając swój umysł bezgraniczną ufnością do Boga. Dzięki niezłomnej wierze, pełnej duchowych wartości staniemy się wolni i niepokonani, albowiem Bóg da nam siłę. Uwierz, że nic nie jest w stanie cię wyprowadzić z równowagi, a lęk nie będzie miał do ciebie dostępu. Stań się panem swojego umysłu.
„Lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą” (Iz 40, 31).
Wiara, ufność i spokój ducha stanowią o naszej sile. Pokonamy każdą przeszkodę, zwyciężymy każdą bitwę, jeżeli odnajdziemy w sobie ciszę. W niej dostrzeżemy Jordan – płynącą rzekę pokoju, oczyszczenia i nawrócenia. Pokój Boży wypełniający nasz umysł, to nasze zwycięstwo nad samym sobą, nad wszystkimi lękami, wątpliwościami i rozterkami, jakie nas dręczą. W pełni zaufajmy Jezusowi, zawierzając swoje życie, gdyż On poprowadzi nas jedyną i właściwą drogą.
Pamiętajmy, co mówił Bóg ustami Proroka Izajasza: „W nawróceniu i spokoju jest wasze ocalenie w ciszy i ufności leży wasza siła” (ks. Izajasza 30-15).
