Przykazanie „Nie pożądaj żony, ani sługi, ani służebnicy, ani bydła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego” – dotyczy pejoratywnych skłonności takich jak pożądliwość, zazdrość i zawiść.
Pożądliwość jest związana z egoistycznymi pragnieniami człowieka, z wyuzdaniem, niejednokrotnie też z dewiacjami seksualnymi. Człowiek w swoim życiu, zgodnie z wolą Boga powinien kierować się sercem i rozumem, a nie pożądliwością. Jeżeli ktoś postanowił sformalizować swój związek, musi wziąć odpowiedzialność za swoje uczucia i kontrolować swój popęd seksualny, aby nie ukierunkowywać go na inne osoby. Człowiek tym się różni od zwierzęcia, że potrafi i może to zrobić. Zdrada potrafi zniszczyć najpiękniejszą nawet miłość.
Przykazanie to, mówi nam również o tym, aby nie pożądać przedmiotów, dóbr materialnych należących do kogoś innego. Bóg potępia chciwość, egoizm, zazdrość, zawiść i pychę. Człowiek ogarnięty pożądaniem pragnie czegoś irracjonalnego, nierzadko wbrew logicznemu i racjonalnemu myśleniu.
Dlatego pożądliwość w rozumieniu seksualnym i pożądanie w znaczeniu zazdrości i zawiści są grzechami, które obrażają Boga. Żyjmy, więc tak, abyśmy nigdy nie byli nazywani zwierzętami. Przykazanie to jest bardzo ważne, gdyż kształtuje nasz charakter, charakter dobrego człowieka, prawdziwego chrześcijanina.
Dekalog to zbiór uniwersalnych wartości chrześcijańskich kształtujący etykę i moralność każdego człowieka. Bądźmy więc pryncypialni i nieugięci, starajmy się przestrzegać tego, czego oczekuje od nas Bóg, pamiętając jednocześnie, że nasze dobre uczynki mają wynikać z naszej wiary. Nie jesteśmy zbawieni przez dobre uczynki, ale poprzez naszą wiarę w Jezusa Chrystusa, jedynego pośrednika w naszym zbawieniu.
