Archiwum dla: pycha


Pokora nie jest tchórzostwem, poniżaniem się, ani też służalczością. Takie postawy są karykaturą tej cechy. Pokora jest prawdą o samym sobie, skromnością i uczciwością emocjonalną. Pokora to umiejętność przyznawania się do swoich błędów, pochylenie głowy  w pokorze w przypadku winy. Oznacza ona również pozytywne, konstruktywne podejście do życia w wierze, w Pana naszego Jezusa. Przeciwieństwem pokory jest zaś pycha, próżność i bufonada. Dlatego też ci wszyscy, którzy się wywyższają nad innymi, epatują swoim bogactwem, władzą, możliwościami, czy umiejętnościami, zostaną w swoim czasie poniżeni i rozliczeni przez Boga, który ich właściwie i sprawiedliwie osądzi. Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia i ich karze, a łaskę i miłosierdzie okazuje tylko tym pokornym.

„Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje.” (1P 5,5)

 

 

 

„Początkiem wszelkiego grzechu – pycha” (Syr 10, 13).
Człowiek pyszny jest zarozumiały, ma wysokie mniemanie na temat swojej wiedzy, umiejętności, bogactwa i statusu społecznego. Wyniosłość, megalomania, które go charakteryzują często idą w parze ze złośliwością, cynizmem, zazdrością, zawiścią i przyczyniają się do gwałtownych wybuchów agresji.
Pycha to pomijanie Boga, zwykły egocentryzm i próżność wynikające z oceniania i osądzania innych ludzi przez pryzmat swoich osiągnięć materialnych, czy zawodowych.
Pokora jest mądrością ciszy i przeciwieństwem pychy. Nie polega jednak na poniżaniu się i tchórzostwie, lecz na skromności i życiu w szacunku do samego siebie, Pokora jest akceptacją prawdy o sobie, o swych ułomnościach i wadach. Pokora w życiu zbliża nas do Boga.

Pycha, egocentryzm, bufonada, zarozumiałość, często przenikają się z brakiem szacunku dla drugiego człowieka, a także z zawiścią, zazdrością i brakiem elementarnej kultury osobistej.
Kto dał innym ludziom prawo wywyższania się, poniżania i dyskredytowania swoich bliźnich? Kto im powiedział, że są w czymkolwiek od nich lepsi, a ich życie jest bardziej wartościowe?
Pieniądze, stanowiska, popularność, to wszystko mamy tylko na chwilę. U schyłku życia, to wszystko przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Stajemy się zniedołężniali i wymagamy pomocy innych ludzi, często tych najbliższych. I wtedy nabiera znaczenia, to jakimi byliśmy ludźmi podczas naszej ziemskiej wędrówki. Jeśli żyliśmy zgodnie z wolą Boga i Jego świętymi Przykazaniami, a nasi bliscy czuli naszą miłość, to nasza rodzina, przyjaciele podadzą nam pomocną dłoń i nasze odejście z tego świata, powolne umieranie, pomimo bólu będzie odbywało się w łasce Pana Boga i miłości naszej rodziny. W miłości naszych bliskich, czując ich wsparcie, obecność, odejdziemy z tego świata.
A co z tymi, którzy żyli nienawiścią, dyszeli gniewem i rozsiewali wokół siebie samo zło. W jaki sposób oni odejdą z tego świata? Kto im pomoże w cierpieniu, kto zapełni ich samotność w chwili śmierci? Kto ich potrzyma za rękę w szpitalu, gdy będą umierać? Będą wtedy w samotności leżeć w cierpieniu i żałować każdej chwili marnowanego życia, które pozbawione było Boga i miłości.
Dlatego warto stać się dobrym człowiekiem, żyć w zgodzie z Bogiem i kochać ludzi. Nie jest na to za późno dla nikogo.

Szacunek, odwaga i pokora to najważniejsze cechy w treningu sztuk walki. Szacunek łączy się z uprzejmością i grzecznością, odwaga z determinacją i konsekwencją. Pokora to świadomość tego, kim się jest, bez potrzeby złudnego wywyższania się nad innych. Brak pokory świadczy o lęku, który kryje się schowany głęboko w sercu, gdzie łączy się z frustracjami: zawiścią i zazdrością. Brak pokory u człowieka to wywyższanie się nad innych ludzi, bufonada, przekonanie o własnej nieomylności i perfekcjonizmie. Brak pokory to pycha, a pycha jest przedsionkiem prowadzącym do piekła. Osu!

 

Szacunek, odwaga i pokora to najważniejsze cechy w treningu sztuk walki. Szacunek łączy się z uprzejmością i grzecznością, odwaga z determinacją i konsekwencją. Pokora to świadomość tego, kim się jest, bez potrzeby złudnego wywyższania się nad innych. Brak pokory świadczy o lęku, który kryje się schowany głęboko w sercu, gdzie łączy się z frustracjami: zawiścią i zazdrością. Brak pokory u człowieka to wywyższanie się nad innych ludzi, bufonada, przekonanie o własnej nieomylności i perfekcjonizmie. Brak pokory to pycha, a pycha jest przedsionkiem prowadzącym do piekła. Osu!

Kamil Bazelak

Kłamstwo, hipokryzja, oszustwo to grzechy, które trzeba nienawidzieć. Na co dzień nie możemy kierować się nienawiścią do innych ludzi. Powinniśmy jednak nienawidzieć wszelkie ludzkie grzechy, aby nigdy nie stać się ich niewolnikami. Dwulicowość, pycha, zarozumiałość, brak wdzięczności i empatii to cechy wielu osób żyjących pośród nas. Hipokryzja to grzech szczególny, albowiem kłamstwo i dwulicowość wywodzą się od samego Szatana i są jego ulubioną bronią. Szatan jest kłamcą i ojcem kłamstwa, a ludzie, którzy pogrążają się w kłamstwie stają się jego dziećmi. Jezus obłożył hipokrytów siedmiokrotnym przekleństwem (Mt 23 13-29), albowiem potrafią oni kłamać bez otwierania ust.
Jaki wobec tego winniśmy mieć stosunek do takich ludzi?
Trzymajmy dystans, bądźmy obojętni, ale uprzejmi. Izolujmy się od zła i zwalczajmy je modlitwą. Tak jak powiedział Jezus, „niech hipokryci będą dla was jak poganie”.
Jeżeli chcemy podczas życia doczesnego znaleźć się już duchem w domu Bożym, musimy wyzwolić się od grzechów.”Każdy bowiem, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu” (J 8,34). Walczmy z grzechem, otaczajmy sie dobrymi i pozytywnymi ludźmi, a hipokryzja ludzi będzie dla nas tylko wspomnieniem.

 

Nienawidzę pychy i hipokryzji. Niektórzy ludzie są na wskroś przesiąknięci złem, którym epatują na zewnątrz.Kłamstwo, dwulicowość i pycha są nieodłącznym składnikiem ich codziennego życia. Arogancja, zuchwałość, egocentryzm, egoizm, hardość i bufonada są cechami charakterystycznymi dla każdego „pyszałka”. Pycha powstaje z oceniania i porównywania się do innych ludzi, których traktuje się jak nic nie znaczący plebs. Jest to dewiacyjny egoizm, charakteryzujący się koncentrowaniem tylko i wyłącznie na sobie. Ludzie „nadęci” i chciwi patrzą na wszystko z wyższością i pogardą, a inni bliźni są w ich przeświadczeniu bezwartościowi i nic nie znaczący. Człowiek ogarnięty pychą nigdy nie dziękuje, ponieważ nie widzi powodów do okazywania innym wdzięczności. Nie potrafi też przepraszać, gdyż jego arogancja nie pozwala mu do przyznania się do własnych błędów. Być pysznym oznacza wywyższać się nad Boga i nad innych ludzi. Pycha to wybór drogi przekleństwa, która prowadzi do Otchłani.
„Ja dziś kładę przed wami błogosławieństwo i przekleństwo” (Pwt 11,26).
Ludzie, którzy nie słuchają Boga wybierają drogę przekleństwa, egoizmu i kłamstwa.Idą drogą ku zatraceniu duszy…

 

Powered by ST.